...The Early Bird...

Are you an early bird?

I consider myself an early bird. I wake up every morning at around 5 am. And I have been doing this for years now so my body gets used to it and I don’t even need an alarm clock to wake me up. My body has its own alarm clock and it just knows when to wake up.

I work for myself and from home and there is no rush hours to catch. I don’t have a reason to get up so early at all. So why I became an early bird? Well, I guess I am just so fond of everything I can feel in the early hours. You know the smell in the air, the indescribable peace and stillness, the strange illumination of the sky where the night merges into the dawn and everything else. Even my mood and the beautiful dimmed lights in my kitchen. Everything somehow is just in a perfect harmony. You can’t find this in any other time of the day.

And if you take a minute to look out of your window and absorb everything you see and feel while the whole street is still asleep... you know it feels as if you are the only person on earth who is awake. Even the birds are still asleep. And when you are lucky, you would have a chance to greet the last shining star before it fades slowly into the dawn. It’s such the most magical moment.

I also have my own morning rituals, like jogging or doing simple yoga. While jogging in the middle of the vast field, I stop to meditate sometimes. I don’t often meditate indoor. I prefer to do it when I am outside by simply letting go off my mind into the nature. And then when I'm back home, it’s coffee and breakfast time!

I treasure my morning rituals so much that every evening I can’t even wait to go to bed early and get up early to enjoy them. Oh, and I always make my own bread also. I rarely buy bread from a shop. So baking bread becomes the highlight of the morning as well. I usually mix the batch before I go to bed so it’s ready to be baked in the morning as soon as I get up. The smell of home baked bread in the early morning is the most soothing thing ever. It feels absolutely like living in a lovely bakery shop.



They say if you win the morning, you win the day. And I can’t agree more. Imagine if you wake up and the first thing you feel is fear or anxiety or a lack of energy, it’s terrible, right? And it’s more likely you will feel the same the rest of the day.

So try to win the morning, and you can win the day. It doesn’t take much time or an effort. Let’s start your day with peace and calmness and end your day as well with the same thing, you will feel a lot different in your daily life and also about yourself.

Try it and you will know what I mean :)

.
.
.
.

เพื่อนๆชอบตื่นเช้ากันไหมจ้ะ...?


อ้อมเป็นคนที่ตื่นเช้า...อืมม มากกก.. ทุกวันเวลาตื่นปกติจะราวๆตีห้า หรือบางทีก็เช้ากว่านั้น (อ้อมนอนแต่หัวค่ำด้วยน่ะจ้ะ) และเพราะเป็นคนที่ชอบตื่นเช้ามานานหลายปี ร่างกายเลยปรับตัวจนชิน และมีนาฬิกาปลุกของตัวมันเองโดยอัตโนมัติ แทบไม่ค่อยได้ใช้นาฬิกาปลุก นอกจากครั้งไหนที่มีเวลาฟิกซ์ตายตัว อย่างเช่นเวลาที่ต้องออกเดินทางหรือต้องขึ้นเครื่องแต่เช้ามืด (ตกเครื่องล่ะแย่เลย)


ด้วยความที่อ้อมทำงานอิสระมาตลอด และทำอยู่กับบ้าน ไม่ได้มีชีวิตที่เร่งรีบ ต้องรีบตื่น หรือต้องรีบออกจากบ้านให้ทันเวลาทำงานเหมือนคนอื่นทั่วไป จริงๆจะว่าไปก็ไม่มีเหตุผลที่ต้องตื่นเช้าเลย แล้วทำไมถึงชอบตื่นเช้า?? หลายคนอาจจะสงสัย คำตอบคืออ้อมชอบทุกสิ่งทุกอย่างที่มากับตอนเช้า(มืด) อย่างกลิ่นหอมของอากาศบริสุทธิ์ ความเงียบสงบเวลามองออกไปนอกหน้าต่างในขณะที่ทั้งถนนยังหลับไหล มันรู้สึกเหมือนทั้งโลกมีตัวเองตื่นอยู่คนเดียวยังไงยังงั้น แม้กระทั่งนกก็ยังไม่ตื่นเลย และสีสันแปลกๆของท้องฟ้ายามที่ความมืดของราตรีค่อยๆถอยหนีจากรัศมีของความสว่างที่เคลื่อนตัวเข้ามา ถ้าโชคดีหน่อยในวันฟ้าเปิดก็จะทันเห็นดาวดวงสุดท้ายที่ค่อยๆเคลื่อนลับขอบฟ้าไปด้วย อ้อมชอบแม้กระทั่งอารมณ์นิ่งๆของตัวเองยามเช้าแบบนี้ และแสงไฟสลัวๆในครัวตอนเริ่มชงกาแฟ และกลิ่นหอมของกาแฟ ทุกสิ่งทุกอย่างเหมือนถูกหลอมรวมเข้าด้วยกันอย่างพอเหมาะและลงตัวที่เรารู้สึกไม่ได้แบบนี้ในช่วงอื่นของวัน


อีกอย่างมันคงเป็นอารมณ์และความทรงจำที่ติดตัวมาตั้งแต่สมัยเด็กมากๆ ตอนที่อ้อมต้องตื่นแต่เช้ามืดทุกวันเพื่อไปช่วยยายขายของที่ตลาดเช้า (ทางเหนือเรียกกาดมั่ว) และกาดมั่วหมายถึงตลาดที่เริ่มแต่เช้าตรู่ คนมาจ่ายตลาดก็มากันเช้าจริงๆ ใครมาสายตลาดก็วายล่ะ อย่างแปดโมงนี่ก็ถือว่าสายแล้ว ยายอ้อมจะตื่นก่อนตั้งแต่ตีสี่ แต่ยายจะเผื่อเวลาจัดแจงเตรียมนี่นู่นนั่นสักครึ่งหรือหนึ่งชั่วโมง พอเสร็จก็ถึงเวลาอ้อมตื่นพอดี และรีบล้างหน้าแปรงฟัน วันไหนไม่รีบ อ้อมก็จะหุงข้าว(นึ่งข้าวเหนียว)ไว้รอพ่อกับแม่ด้วย แม่ตื่นมาข้าวก็สุกพอดี ไม่ได้หุงแบบหม้อหุงข้าวไฟฟ้าด้วย แต่ขั้นตอนเยอะมาก ต้องซาวข้าว และอะไรอีกหลายขั้นตอน ถ้าเป็นวันธรรมดาอ้อมก็จะใส่ชุดนักเรียนไว้พร้อม และหิ้วของพะรุงพะรังเดินตามยายที่หาบของเต็มตะกร้าไปขายที่ตลาดที่อยู่ห่างบ้านไปประมาณเกือบกิโล บางทีเดินไปก็คุยกับยายไปเบาๆ หรือบางทีตาก็เหม่อดูดาวบนท้องฟ้า พอใกล้ช่วงตลาดวาย แม่อ้อมก็จะขับมอเตอร์ไซค์มารับพร้อมมื้อเช้าและกระเป๋านักเรียน หรือบางทีก็กลับไปกินที่บ้าน จากนั้นก็ได้เวลาไปโรงเรียนต่อ กิจวัตรตอนเด็กๆของอ้อมทุกเช้าจะเป็นแบบนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวในเวลาเช้ามืดตอนนั้นมันคือความอัศจรรย์ที่อ้อมเองก็บรรยายเป็นคำพูดไม่ถูก พอโตมาช่วงที่อ้อมไปเรียนต่อมหาวิทยาลัยที่กรุงเทพ เช้ามืดที่กรุงเทพมันคือความอึดอัด ว้าวุ่นและวุ่นวาย แต่มันก็แค่ชั่วคราว พอเรียนจบ และต่อมาชะตาฟ้าลิขิตให้ระหกระเหินมาใช้ชีวิตที่แดนกังหัน และได้มาอยู่ที่เมืองเล็กๆแบบนี้ ความรู้สึกตอนเด็กๆที่ตื่นแต่เช้ามืดไปช่วยยายขายของที่ตลาดก็กลับมาอีก

กลับมาปัจจุบัน... อ้อมมีกิจวัตรประจำตัวที่ต้องทำทุกเช้า อย่างออกไปวิ่งจ้อกกิ้ง หรือเล่นโยคะ จากนั้นก็เป็นเวลาของมื้อเช้า อ้อ... อ้อมทำขนมปังทานเองด้วยนะจ้ะ (คิดดูตลกดีเนอะ จากเด็กที่นึ่งข้าวเหนียว สามสิบกว่าปีผ่านไปกลายเป็นสาวอบขนมปัง ชีวิตเต็มไปด้วยเรื่องที่คาดเดายากเสมอ..) ปกติอ้อมจะผสมแป้งและทิ้งไว้ให้ขนมปังขึ้นตั้งแต่ตอนค่ำก่อนเข้านอน พอตื่นมาขนมปังก็ได้ที่และพร้อมเข้าเตาอบได้ทันที ไม่เสียเวลาเลย เช้าวันไหนที่ต้องอบขนมปัง ก็จะรู้สึกตื่นเต้นเป็นพิเศษ แทบจะรอให้ถึงตอนเช้าไม่ไหว อยากรีบนอนและรีบตื่นไวๆเพื่ออบขนม (เป็นคนแปลกแบบนี้เสมอ ^^') และกลิ่นของขนมปังที่อบใหม่ๆตอนเช้าๆนั้นหอมตลบอบอวลไปทั่วบ้าน ชวนให้รู้สึกว่ามีเบเกอรี่เองที่บ้านเลย


อ้อมเคยอ่านมาว่า ‘ถ้าเราเริ่มต้นวันด้วยความรู้สึกที่ดี เวลาที่เหลือของวันก็จะดีตามมาเอง’ เพื่อนๆลองสังเกต วันไหนที่เราตื่นมาด้วยอารมณ์ขุ่นมัว วันนั้นที่เหลือทั้งวันทุกสิ่งรอบตัวก็จะขุ่นๆมัวๆด้วยเช่นกัน อ้อมว่าเมื่อคนเรารู้จักเริ่มต้นวันใหม่ด้วยความละมุนและปิดวันด้วยวิถีชีวิตนุ่มๆละมุนเช่นกัน ถ้าทำแบบนี้ได้ แต่ละวันจะผ่านไปอย่างมีความหมาย เราจะใช้ชีวิตอย่างสงบ มีสติ และเพิ่มพลังบวกให้ตัวเองมากขึ้น


แอบเดาว่าหลายคนอาจจะกำลังคิด ‘เพราะอ้อมมีวิถีชีวิตแบบนี้ อยู่ในสิ่งแวดล้อมแบบนี้ มันง่ายอยู่แล้วที่จะใช้ชีวิตแบบนี้ได้ ถ้าเทียบกับคนอื่น’... อืมม ถ้าดูผิวเผิน อันนั้นก็อาจจะมีส่วน แต่จริงๆก็ไม่ง่ายเลยนะจ้ะที่จะปรับความคิดของตัวเองให้อยู่ในระดับนี้ได้เสมอ ทั้งๆที่จริงๆมรสุมต่างๆและความท้าทายใหม่ๆในชีวิตก็มีเข้ามาเรื่อยๆ อ้อมว่าเรื่องแบบนี้ การที่จะมีทัศนคติแบบนี้ และอยู่ได้จริงแบบนี้ได้ หลักๆเลยมันมาจากส่วนลึกของจิตใจมากกว่า คือสิ่งที่เราสร้าง และซึมซับ คือสิ่งที่เราเชื่อและสั่งสมมา เพราะแบบนี้อ้อมเลยแทรกชีวิตวัยเด็กของตัวเองเข้าไปด้วย คนอ่านจะได้มองเห็นว่าจุดเริ่มต้นแรกนั้นมาจากไหน จริงๆอ้อมไม่ได้มีวัยเด็กที่สบายๆหรือง่ายๆเลย จะมีเด็กกี่คนที่ต้องตื่นแต่เช้ามืดตามยายต้อยๆไปขายของ แทนที่จะนอนอุ่นๆสบายอยู่บนเตียง ยิ่งหน้าหนาวด้วยแล้ว หนาวมากกก แต่อ้อมก็มีความสุขกับวัยเด็กแบบที่อ้อมมีนะจ้ะ ถึงสมมติถ้าย้อนเวลาไปได้ ก็ไม่เคยคิดอยากกลับไปเปลี่ยนอะไรเลย หรือเพราะคิดแบบนี้และใช้ชีวิตแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก โตมาอ้อมเลยมองชีวิตไม่ค่อยเหมือนคนอื่น ก็เป็นไปได้

อ้อมเชื่อว่า ชีวิตจะนิ่ง ไม่ได้อยู่ที่การที่เราอยู่สบาย การมีบ้านสวยๆ สิ่งแวดล้อมสวยๆ ใช้ชีวิตสวยๆ อ้อมเห็นคนอยู่สบายๆ แต่ใจไม่เคยนิ่งเลย ก็มีเยอะ และในขณะเดียวกันคนที่ไม่ได้อยู่สบาย แต่กลับมีสันติสุขในหัวใจมากมาย เราก็เห็นบ่อย ความสงบจริงๆคือการที่เราสามารถมองเห็นความสวยงามในทุกสภาวะของชีวิต ยิ่งมีชีวิตที่ลำบาก อ้อมว่าก็ยิ่งมีโอกาสที่จะได้ฝึกตัวเอง อ้อมยังจำบ้านเช่าหลังแรกของตัวเองได้สมัยที่มาอยู่ฮอลแลนด์ใหม่ๆเมื่อสิบกว่าปีก่อน สิ่งแวดล้อมแย่มาก เพื่อนบ้านก็ไม่ค่อยดี แถมอยู่ๆไปโดนขโมยงัดหน้าต่างขึ้นบ้าน ขโมยข้าวของในบ้านไปอีก เง้อออออ.... แต่บ้านเก่าหลังนั้นก็ให้อะไรกับชีวิตอ้อมเยอะ อ้อมได้ค้นพบความสามารถและความชอบหลายๆอย่างก็เพราะบ้านหลังนั้น เริ่มรักการแต่งบ้าน ทำงานฝีมือและงานดีไอวายก็เพราะบ้านหลังนั้นเช่นกัน ถ้าใครรู้จักอ้อมจากบล็อกแกงค์คงจำเรื่องราวต่างๆในบ้านหลังนั้นได้


Crisis is an opportunity to learn...”มรสุมชีวิตคือโอกาสที่เราจะได้เรียนรู้”
....เขาว่างั้น และมันก็จริงด้วย