...Hooked...

​
    I started crocheting at very early age. I think I must have been 5 or 6 years old when I first learnt how to crochet from my aunt. I always associate the crochet with the winter because that’s how it started, literally I mean... Those days life was so different. Every year when winter arrived (yes, before the world got hit by this global warming, we used to have a very wonderful proper winter every single year in the north of Thailand where I grew up and I was very fond of winter when I was a kid), we would build a cosy bonfire just outside the house and we (our big family) would gather around and talked and shared stories, or just relaxed after a long day of hard work. I was still little so I always tucked myself comfortably in my mom’s warm lap and arms and stayed quietly observing the burning flames or sometimes listening to things that the grownups talked to each other. The winter bonfire always became the main socializing spot among our family, where friends and neighbors also liked to drop by and join us.

​Oh, yes.. I almost forgot to mention that my grandpa would also put his old kettle which was all covered in the black charcoal in the middle of the fire. Then he would put the pieces of bael (a very typical fruit only found locally) that he sun dried himself in the kettle and make tea from it. It became like his own winter ritual to have this certain tea at this certain time of the year. I used to hate its taste and it smelled funny too but now thinking about it, I do quite miss it. Strange, right?

​

And my aunt would bring out her new crochet piece that she had been working on (usually a hat) and she would keep crocheting while chitchatting to others. Or in the morning sometimes after we had had breakfast and the winter sun rose higher, instead of staying at the bonfire, we would sit on the bamboo bench (made by my grandpa) somewhere in the courtyard and let the soothing sun warm us up. I remember I and my big brother also liked to play breathing in and out the cold fog from our nose and mouth. We would pretend that it wasn’t a fog but a fire and we were the two giant dragons breathing out the fire. Cool, huh! That was a picture perfect of a winter I grew up with. Later when I was old enough and big enough that I could no longer fit in my mom’s lap and stopped playing the dragon breathing out the fire with my brother, I asked my aunt to teach me to crochet. My first crochet work was a funny hat and I remember it very well that it was orange. I think my mom still has it somewhere these days in her house.

And I have loved crocheting ever since...

Although the winter in Thailand is very different now and everything has changed but I’m glad I moved to Europe and now I live in the place where the lovely winter is still present every year. And in a good year we have snow. Just like heaven :) I still crochet all year round of course but it feels more special to crochet in the winter. Maybe it is the smell of the bonfire, maybe it’s my grandpa’s special bael tea in the black kettle, or maybe it’s my mom’s cosy lap.. They all fly back into me from the far-faraway land and maybe that’s what makes crocheting in the winter so special...

Pictures: The crochet&stitch rose potholders taken in my kitchen.
​
​

“ฉันเริ่มถักโครเชท์มาตั้งแต่อายุยังน้อยมาก คิดว่าตอนนั้นน่าจะสัก 5-6 ขวบตอนเริ่มฝึกจับเข็มและถักโครเชท์ครั้งแรกโดยที่มีน้า(น้องสาวของแม่)เป็นคนสอน โครเชท์กับหน้าหนาวถือเป็นของคู่กัน เวลานึกถึงโครเชท์ เลยอดที่จะนึกถึงหน้าหนาวไม่ได้ ฉันถือว่าตัวเองโชคดีที่โตมาในช่วงที่โลกยังไม่ถูกรุกรานจากภาวะโลกร้อน สมัยนั้นฤดูหนาวมาเยือนเมืองไทยทุกปีไม่เคยขาด ฉันจำได้ว่าพอเริ่มเข้าช่วงที่ลมหนาวมาเยือน ครอบครัวใหญ่ของเราจะก่อไฟผิงที่นอกบ้านกันทุกเช้าตรู่จนถึงสายๆ และก่ออีกทีตอนหัวค่ำ จนถึงเวลาก่อนเข้านอน เมื่อไฟร้อนได้ที่ ทุกคนจะมานั่งรวมตัวกัน พูดคุยแลกเปลี่ยนเรื่องราวนั่นนู่นนี่ให้กันฟัง หรือไม่ก็แค่อยากนั่งผ่อนคลายหลังจากทำงานหนักและเหนื่อยมาทั้งวัน ตอนนั้นฉันยังเล็กมาก ก็จะชอบนอนซุกที่ตักอุ่นๆของแม่ มองเปลวไฟบ้างหรือไม่ก็ฟังพวกผู้ใหญ่คุยกันบ้าง หลายๆครั้งเพื่อนบ้านก็มาแจมด้วย เตาผิงหน้าหนาวเลยกลายเหมือนเป็นห้องนั่งเล่นกลางแจ้งของครอบครัวเรา

อ้อ...เกือบลืมเล่าไปว่าตาของฉันมักจะชอบชงชามะตูมร้อนๆจิบไปด้วย มันเหมือนเป็นกิจวัตรหน้าหนาวของตา ทุกๆหน้าหนาวตาจะเก็บมะตูมสดมาจากทุ่ง จากนั้นก็ฝานเป็นชิ้นๆและตากแห้ง และค่ำๆหรือเช้าๆเวลาที่พวกเรารวมตัวกันที่เตาผิงก็จะได้กลิ่นชามะตูมของตามาจากเตา และในกาที่ข้างนอกดำเป็นถ่านจากเปลวไฟ ฉันเคยลองจิบครั้งสองครั้งตอนเด็กๆและจำได้ว่าไม่ชอบเอามากๆ แต่แปลกที่ตอนนี้พอนึกย้อนไปกลับแอบคิดถึง และอยากลองจิบชามะตูมดูอีกครั้ง หลายสิ่งหลายอย่างที่ฉันเคยไม่ชอบตอนสมัยเป็นเด็ก แต่โตมาความรู้สึกก็เปลี่ยนไป ไม่แน่ว่าถ้าได้จิบชามะตูมอีกครั้งตอนนี้ฉันอาจจะชอบก็ได้ แต่คิดอีกที... ชามะตูมที่ไหนก็คงรสชาติไม่เหมือนชามะตูมของตาแน่ๆเนอะ

พูดถึงหน้าหนาว พูดถึงเตาผิง และพูดถึงชามะตูมของตาแล้ว ก็ต้องพูดถึงงานถักโครเชท์ที่กลายมาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตฉันตอนโตด้วย... สมัยนู้นเวลาครอบครัวเรารวมตัวกันที่หน้าเตา น้าก็จะเอางานถักมานั่งถักด้วย(ส่วนใหญ่จะเป็นหมวก) หรือบางวันตอนสายๆหลังจากทานมื้อเช้ากันเสร็จ แทนที่จะไปขลุกอยู่ที่เตาผิง บางทีพวกเราก็จะไปนั่งย่อยอาหารพร้อมกับผิงแดดอุ่นๆกันที่แคร่ไม้ไผ่ที่ตาทำไว้ตรงลานหน้าบ้าน เช่นเคยว่าน้าก็เอางานถักไปนั่งถักด้วย ส่วนฉันกับพี่ชายที่ยังเล็กมากๆก็จะเล่นพ่นควันออกจากปาก สมมติว่าตัวเองเป็นมังกรยักษ์พ่นไฟ.... นี่ล่ะบรรยากาศหน้าหนาวที่แสนอบอุ่นที่อยู่ในความทรงจำ และภาพที่มือของน้าถักโครเชท์ไปคุยกับคนอื่นไปมันช่างน่าจดจำสำหรับเด็กน้อยขี้สงสัยอย่างฉัน แล้วความรู้สึกอยากถักเป็นบ้างก็ค่อยๆซึมซับและก่อตัวขึ้นในใจทีละเล็กละน้อย จนถึงวันหนึ่งที่ฉันโตพอ วันที่โตเกินที่จะนอนขดในตักอุ่นๆของแม่ และเลิกเล่นเป็นมังกรพ่นไฟกับพี่ ฉันขอให้น้าสอนถักให้ และเริ่มถักเป็นตั้งแต่วันนั้นมา.. ฉันยังจำหมวกสีส้มหน้าตาตลกๆใบแรกที่ถักได้ดี คิดว่าทุกวันนี้แม่ก็ยังเก็บไว้อยู่ที่บ้านแม่ที่เมืองไทย

แม้เวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน ความรักในงานถักโครเชท์ก็ยังอยู่..

บรรยากาศหน้าหนาวที่เมืองไทยคงไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว หลายสิ่งหลายอย่างในชีวิตเปลี่ยนไปเมื่อเราแต่ละคนโตขึ้น แต่ฉันก็ดีใจที่ทุกวันนี้มาอยู่ในที่ที่มีฤดูหนาวมาเยือนทุกปี หรือถ้าโชคดีหน่อยบางปีก็มีหิมะด้วย จริงๆฉันก็ถักโครเชท์ตลอดปี ไม่ใช่แค่เฉพาะหน้าหนาว แต่เวลาถักหน้าหนาว มันเพิ่มความรู้สึกพิเศษบางอย่างเข้าไปที่รู้สึกถึงไม่ได้ในฤดูอื่น บางทีอาจจะเป็นควันจากเตาผิงที่เมืองไทย บางทีอาจจะเป็นกลิ่นชามะตูมจากกาดำๆของตา หรือไออุ่นจากตักของแม่ก็เป็นได้ที่ลอยมากับหน้าหนาวจากดินแดนแห่งความทรงจำที่อยู่ไกลแสนไกล...”